Ποιος είναι ο ρόλος των κειμενικών σπουδών και ειδικότερα της εκδοτικής των κειμένων στην ψηφιακή εποχή; Δεν αρκεί η ψηφιοποίηση των πρωτογενών κειμενικών πηγών; Κι όμως, τις τελευταίες δεκαετίες η συζήτηση γύρω από φιλολογικές, ιστορικο-κριτικές εκδόσεις τεκμηρίων της παγκόσμιας γραμματείας γνωρίζει νέα άνθιση, ακριβώς χάρη στην ψηφιακή συνθήκη. Η ίδια η εκδοτική εργασία (μια διανοητική εργασία πάνω στο κείμενο-πηγή, την ιστορία του και την υλικότητά του) αναγνωρίζεται όχι ως έργο μετατροπής γλωσσικών δεδομένων σε μηχαναγνώσιμη μορφή, αλλά ως μια διαδικασία που η ίδια παράγει (δομημένα) δεδομένα, δηλαδή γνώση. Το μέλλον της ψηφιακής εκδοτικής είναι η δικτύωση αυτής της γνώσης μέσα από την υιοθέτηση ανοικτών προτύπων.
Οι αισθήσεις μας είναι οι πύλες μας στο παρελθόν. Πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη αίσθηση, η όσφρησή μας συνδέεται άμεσα με τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις μας. Ενώ τα μουσεία ανακαλύπτουν σιγά-σιγά τη δύναμη των πολυαισθητηριακών παρουσιάσεων, δεν έχουμε τα επιστημονικά πρότυπα, τα εργαλεία και τα δεδομένα για να αναγνωρίσουμε και να προωθήσουμε αποτελεσματικά τον σημαντικό ρόλο που έχουν τα αρώματα και οι οσμές στην πολιτιστική μας κληρονομιά. Με βάση τις παραπάνω ανάγκες δημιουργήθηκε η Odeuropa, μια διαδικτυακή βάση δεδομένων με αρώματα από την Ευρώπη του 16ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα. Πρόκειται για ένα φιλόδοξο, έργο χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ, που στοχεύει να εξερευνήσει την ιστορία της όσφρησης στην Ευρώπη μέσα από το πρίσμα της ψηφιακής πολιτιστικής κληρονομιάς. Με την εφαρμογή τεχνικών τεχνητής νοημοσύνης αιχμής (AI) το έργο επιδιώκει να αποτυπώσει την πλούσια ταπετσαρία των οσφρητικών εμπειριών που έχουν διαμορφώσει τους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς με την πάροδο του χρόνου. Η Odeuropa κυκλοφόρησε επίσημα, την μηχανή αναζήτησης Smell Explorer, η οποία προσφέρει πληροφορίες για το πώς μύριζε το παρελθόν, καθώς και πώς οι άνθρωποι περιέγραψαν, απεικόνισαν και βίωσαν αυτές τις μυρωδιές, και την Εγκυκλοπαίδεια του Smell History and Heritage, με συμμετοχές που κυμαίνονται από εσωτερικούς χώρους αυτοκινήτων έως καφενεία.
Η έννοια του εφήμερου ψηφιακού αρχείου απασχόλησε επισταμένως την UNESCO στην έκθεση με τίτλο “Charter on the Preservation of Digital Heritage” το 2003. Το πολιτισμικό περιεχόμενο που δημιουργείται και καταναλώνεται στον ψηφιακό χώρο δεν μπορεί να παραλειφθεί, αφού θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού. Μεθοδολογίες διάσωσης του ψηφιακού χώρου αναπτύχθηκαν ήδη από τη δεκαετία του 1990 με σκοπό να διατηρηθούν οι αποτυπώσεις των διαφορετικών μορφών αρχειακού περιεχομένου, όπως η περίπτωση του “Internet Archive”. Το «Internet Archive» και συγκεκριμένα η πλατφόρμα “Wayback Machine” είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός με στόχο τη διάσωση της ιστορικότητας ιστοσελίδων σε περιοδικά διαστήματα. Επίσης, αποθηκεύονται στην πλατφόρμα οπτικοακουστικά αρχεία, καθώς και εκπαιδευτικό υλικό. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παραδείγματα αποτελεί η συστηματική αρχειοθέτηση λογισμικών ως πνευματικών και πολιτισμικών προϊόντων από τη “Software Heritage” το 2016. Η αρχειοθέτηση περιλαμβάνει κάθε είδους λογισμικό, ακόμα και τον κώδικα θεωρούμενο ως αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού.
Η ψηφιοποίηση των έντυπων περιοδικών λόγου και τέχνης στην Ελλάδα ξεκίνησε στο πλαίσιο της ψηφιακής διάσωσης εκδόσεων που διέθεταν οι κάθε είδους βιβλιοθήκες (δημόσιες/δημοτικές και ιδιωτικές, κεντρικές και περιφερειακές, γενικές και επιστημονικές/ειδικές) πριν από 25 περίπου χρόνια. Με τη στήριξη συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων ενίσχυσης του ψηφιακού πολιτισμού, διατήρησης της πολιτισμικής μνήμης και κληρονομιάς, και απελευθέρωσης της προσβασιμότητας στα καλά φυλαγμένα κειμενικά και άλλα κειμήλια και τεκμήριά της μέσω της ηλεκτρονικής τους διακίνησης και της διαδικτυακής τους διάθεσης, οι υπεύθυνοι βιβλιοθηκών και αρχείων καθώς και οι εποπτεύουσες αρχές τους έδωσαν προτεραιότητα στην ψηφιοποίηση παλαιών και σπάνιων βιβλίων αλλά και περιοδικών εκδόσεων. Στα πρώτα στάδια αυτής της διαδρομής δεν ακολουθήθηκαν κοινά πρωτόκολλα και αρκετές εργασίες ψηφιοποίησης έγιναν χωρίς συστηματικότητα, διασφάλιση της ποιότητας, κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών/συντελεστών και επαρκή επιστημονική/φιλολογική εποπτεία, με αποτέλεσμα μια διάσπαρτη πανσπερμία ψηφιοποιημένου υλικού. Ειδικά για τα περιοδικά λόγου και τέχνης συχνά εντοπίζονταν το φαινόμενο της αποσπασματικής ψηφιοποίησης ενός περιοδικού εντύπου, με τρόπο τυχαίο (όσων τευχών απόκειντο σε μια βιβλιοθήκη ή ένα αρχείο). Σήμερα, με την εμπειρία που αποκτήθηκε στο μεταξύ, διαθέτουμε σημαντικούς διαδικτυακούς κόμβους (ψηφιακές συλλογές) ελεύθερης πρόσβασης σε πλήρεις σειρές περιοδικών εντύπων του παρελθόντος, απώτερου και πρόσφατου, με πολύ καλή τεκμηρίωση, συστηματικά και επιμελημένα μεταδεδομένα, σε λειτουργικά περιβάλλοντα αναζήτησης για τον ερευνητή και τον αναγνώστη.
Στις αρχές του 21ου αιώνα έκανε την εμφάνισή του ο όρος crowdsourcing (πληθοπορισμός), μια πρακτική συλλογής πληροφοριών ή και υπηρεσιών από μεγάλες ομάδες ανθρώπων με ή χωρίς αμοιβή. Η ραγδαία αύξηση των νέων τεχνολογιών και η εξοικείωση των ανθρώπων με τα τεχνολογικά μέσα σύντομα έδωσε μεγάλη ώθηση σε αυτή την τάση. Σύντομα, ο πληθοπορισμός αξιοποιήθηκε από πολιτιστικούς οργανισμούς οι οποίοι απηύθυναν κάλεσμα προς το ευρύ κοινό να προσφέρουν γνώσεις, δεξιότητες και χρόνο σε project που απαιτούσαν μεγάλο όγκο εργασίας. Σε παλιότερο DHt(r)ip έχει γίνει αναφορά στα πρώτα project που πολύ σύντομα αναδύθηκαν και εκμεταλλεύτηκαν τις δυνατότητες που προσέφερε η συνεργατική αυτή πρόκληση. Ωστόσο, αξίζει να διερευνηθεί η χρήση αυτής της πρακτικής σε ελληνικά project σήμερα, καθώς και να ιδωθεί ο πληθοπορισμός με μία αναστοχαστική διάθεση για τον τρόπο που μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένα περιβάλλον συνεχούς τεχνολογικής εξέλιξης.
Το «Παρατηρητήριο για την Ελληνική Επανάσταση 1821» αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα καταγραφής αρχειακού περιεχομένου σε ένα δίγλωσσο (ελληνικά/αγγλικά) ψηφιακό περιβάλλον που αφορά τη δημόσια ιστορία. Το Παρατηρητήριο έχει ως βασικό του σκοπό να καταγράψει τους τρόπους και τις διαδικασίες μέσω των οποίων η κοινωνία του 21ου αιώνα αντιλαμβάνεται την Ελληνική Επανάσταση μέσω των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την έναρξή της. Καταγράφει, λοιπόν, την πρόσληψη και τη νοηματοδότηση ενός ιστορικού γεγονότος στο σήμερα από το σύνολο μιας κοινωνίας ξεπερνώντας το χωρικό πλαίσιο της Ελλάδος και παρακολουθώντας τις αναφορές που έγιναν για το συγκεκριμένο θέμα σε όλο τον κόσμο.
Στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς, οι εμβυθιστικές τεχνολογίες δεν έχουν εφαρμοσθεί ευρέως σε ιστορικά αμφιλεγόμενες τοποθεσίες. Ταυτόχρονα, παρά το γεγονός ότι η Γερμανική Κατοχή στην Ελλάδα (1941-1944) έχει επηρεάσει το δημόσιο διάλογο και έχει εμπνεύσει καλλιτεχνικές εκθέσεις και παραστάσεις, οι τόποι μνήμης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου παραμένουν αόρατοι.
Το Έργο έρευνας και ανάπτυξης «Μπλοκ 15» επικεντρώνεται στο θρυλικό Μπλοκ 15 του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης Χαϊδαρίου στη Δυτική Αθήνα, το μεγαλύτερο και πιο διαβόητο γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στην πολεμική Ελλάδα, ως ένα παράδειγμα ενός σχεδόν παραμελημένου τόπου «δύσκολης» κληρονομιάς και επιχειρεί να καταστήσει το κτίριο και την ιστορία του προσβάσιμα στο ευρύ κοινό μέσω της χρήσης εμβυθιστικών τεχνολογιών.
Η αξιοποίηση νέων τεχνολογιών σε πολιτιστικούς οργανισμούς αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα σε όλα τα στάδια τεκμηρίωσης, οργάνωσης, παρουσίασης του υλικού που ο κάθε οργανισμός έχει στην κατοχή του. Χωρίς να παραγνωρίζεται η σημασία των «αφανών» εργασιών οι οποίες απαιτούνται για τη διατήρηση των συλλογών οποιοδήποτε περιεχομένου (αρχείων, αντικειμένων κλπ.), εντούτοις, η έκθεση των πολιτιστικών αγαθών είναι το σημείο συνάντησης των οργανισμών αυτών με το κοινό τους. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, στον τομέα της οργάνωσης εκθέσεων, πέρα από τις νέες δυνατότητες που προσφέρουν στους επιμελητές των εκθέσεων στον τρόπο που αφηγούνται τις ιστορίες, προσελκύουν περισσότερους επισκέπτες ενισχύοντας το ενδιαφέρον μεγαλύτερου εύρους κοινού μέσα από τη συμμετοχική διαδικασία που προσφέρει η επαυξημένη πραγματικότητα. Η εφαρμογή προσθέτει ψηφιακό περιεχόμενο σε αντικείμενα που εκτίθενται φυσικά σε μία έκθεση είτε προσθέτει ψηφιακά τα ίδια τα αντικείμενα σε χώρο που βρίσκεται ο χρήστης της εφαρμογής. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι αναμφισβήτητα εντυπωσιακό, εγείροντας ταυτόχρονα προβληματισμούς για την απορρόφηση των επισκεπτών από το τεχνολογικό μέσο και την εξοικείωση των μεγαλύτερων ηλικιών με αυτό.
Η παραδοσιακή εικόνα του μοναχικού λόγιου που προήγε τη γνώση για την κοινωνία του παρελθόντος, για την ιστορία, τις τέχνες και τη γλώσσα, έχει θαμπώσει τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν πρόκειται βέβαια να εκλείψει όσο η ανάγκη για έρευνα ή/ και ακαδημαϊκή εξέλιξη αποτελούν πολύ ισχυρό κίνητρο για προσωπικές επιδόσεις και διακρίσεις. Έχει όμως θαμπώσει γιατί έχει κάνει την εμφάνισή του ένα εναλλακτικό παράδειγμα. Μεταφερμένο από επιστήμες, όπως η πληροφορική και οι επιστήμες υγείας, το νέο παράδειγμα θέλει αρχικά τον κοινωνικό επιστήμονα και στη συνέχεια τον ιστορικό, το γλωσσολόγο, τον αρχαιολόγο να προάγουν τη γνώση ως μέλη ομάδας. Το μεγάλο πλεονέκτημα του νέου παραδείγματος είναι ότι ενθαρρύνει τη διεπιστημονική σύνθεση των ερευνητικών ομάδων. Ειδικά στην περίπτωση της αρχαιολογίας, η οποία στην περίπτωση της ανασκαφικής δράσης, αποτελεί εφαρμοσμένη επιστήμη, η συνεργατική διεπιστημονική διαδικασία χρονολογείται ήδη από τις συστηματικές ανασκαφές του 19ου αιώνα.
Σε παλιότερο DHt(r)ip έχει γίνει λόγος για τα παιχνίδια που εισάγουν τους παίκτες σε έννοιες σχετικές με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Στο παρόν ενημερωτικό δελτίο παρουσιάζονται όψεις από το πεδίο της αρχαιολογικής έρευνας μέσα από ερευνητικά project για τη διερεύνηση αρχαίων επιτραπέζιων παιχνιδιών, με τη συμβολή των νέων τεχνολογιών, καθώς και τη συμμετοχή σε επιτραπέζια παιχνίδια. Μέσα από την έρευνα και την παιγνιώδη διάθεση αναδεικνύονται ζητήματα που σχετίζονται με την αρχαιολογική έρευνα και τη μουσειολογία, ενώ παράλληλα δίνονται κίνητρα και ιδέες, ώστε να αυξηθεί το ενδιαφέρον για τους αυτούς επιστημονικούς κλάδους.
Η αναζήτηση βιβλιογραφικών αναφορών αποτελεί ένα από τα κύρια ζητήματα της ερευνητικής κοινότητας. Ο ολοένα αυξανόμενος όγκος της βιβλιογραφικής παραγωγής δημιούργησε την ανάγκη δημιουργίας βιβλιογραφικών βάσεων δεδομένων, στις οποίες καταχωρίζονται τα αποτελέσματα των επιστημονικών ερευνών. Σήμερα, η έλευση των νέων τεχνολογιών προσφέρει νέες δυνατότητες στις έντυπες αυτές βιβλιογραφικές βάσεις με ψηφιακά εργαλεία τα οποία επιτρέπουν στον ερευνητή να διαχειριστεί το πλήθος των βιβλιογραφικών αναφορών με τρόπους που προηγουμένως δεν ήταν εφικτοί.
Το Ψηφιακό Μουσείο Νέας Σμύρνης στοχεύει να ιχνηλατήσει τη σύνθετη ιστορική πορεία από την ίδρυση της πόλης της Σμύρνης στα παράλια της Μικράς Ασίας μέχρι τη δημιουργία της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα μετά από την εκδίωξη των ελληνορθόδοξων και την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα.
Αυτή η δυναμική ξενάγηση στον χρόνο, μαζί με τις επιμέρους ιστορίες που τη συνοδεύουν, αρθρώνεται σε μια σειρά από εκθέματα που στηρίζονται σε ψηφιακό και ψηφιοποιημένο υλικό. Επεξηγηματικά κείμενα, εικόνες, φωτογραφίες, βίντεο, ηχητικά αρχεία και διαδραστικές πολυμεσικές εφαρμογές αξιοποιούνται για να παρουσιάσουν την πολυμορφία της ιστορίας της Σμύρνης και της ευρύτερης περιοχής, και για να αφηγηθούν τη γένεση και την εξέλιξη της Νέας Σμύρνης.
Μα είναι τόσο έξυπνο; Αρχές Μαρτίου του 2023 ο ριζοσπάτης διανοητής και διεθνούς φήμης γλωσσολόγος Noam Chomsky έδινε τη δική του απάντηση σε άρθρο του στους NewYorkTimes. Αφορμή, η φρενίτιδα που προκάλεσε η κυκλοφορία του ChatGPΤ, του γλωσσικού μοντέλου και διεπαφής συνομιλίας της OpenAI: «Με δεδομένα την έλλειψη ηθικών αρχών, τα ψευδοεπιστημονικά θεμέλια και τη γλωσσολογική ανικανότητα αυτών των συστημάτων, μόνο να γελάμε ή να κλαίμε μπορούμε με τη δημοτικότητά τους».
Ωστόσο, λίγες μόνο μέρες αργότερα μετά τα επιτιμιτικά σχόλια του N. Chomsky, στις 14 Μαρτίου 2023, η ΟpenAI επανήλθε δριμύτερη παρουσιάζοντας την προαναγγελθείσα εξελιγμένη έκδοση του μοντέλου, το GPT-4. Kαι αν ο N. Chomsky έχει δίκιο καταδεικνύοντας τους περιορισμούς της τεχνητής νοημοσύνης, συγκρινόμενης με τον τρόπο που αναπτύσσει συλλογισμούς και παράγει γλώσσα ο άνθρωπος, τα υπερισχυρά γλωσσικά μοντέλα, όπως το GPT-4, μιμούνται τόσο πειστικά την ανθρώπινη ευφυΐα που σε αφήνουν ενεό.
Author: Lorella Viola, Research Associate in Linguistics and Digital Humanitiesat the Luxembourg Centre for Contemporary and Digital History (C2DH), University of Luxembourg
Αυτό το βιβλίο ανοικτής πρόσβασης αμφισβητεί τη σύγχρονη σημασία του σημερινού μοντέλου παραγωγής γνώσης. Υποστηρίζει ότι η πλήρης ψηφιοποίηση της κοινωνίας, η οποία επιταχύνθηκε απότομα από την πανδημία COVID-19, έχει προσθέσει ακραία πολυπλοκότητα στον κόσμο, εκθέτοντας πειστικά την ανεπάρκεια του σημερινού μας μοντέλου δημιουργίας γνώσης. Αντιμετωπίζοντας πολλούς από τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους η πραγματικότητα έχει μετασχηματιστεί από την τεχνολογία – τη διάχυτη υιοθέτηση των μεγάλων δεδομένων, τη φετιχοποίηση των αλγορίθμων και της αυτοματοποίησης και την ψηφιοποίηση της εκπαίδευσης και της έρευνας – η Viola εξετάζει πώς η άκαμπτη εννοιολόγηση στη διαίρεση και τον ανταγωνισμό των επιστημονικών κλάδων είναι συνυπεύθυνη για την προώθηση μιας αφήγησης που έχει αντιστοιχίσει τις υπολογιστικές μεθόδους με την ακρίβεια και την ουδετερότητα, ενώ στιγματίζει τη συνείδηση και την κριτικότητα ως φορείς προκαταλήψεων και ανισότητας. Με επίκεντρο τις ανθρωπιστικές επιστήμες, η συγγραφέας ανιχνεύει τα σχίσματα στο πεδίο μεταξύ των ανθρωπιστικών επιστημών, των ψηφιακών ανθρωπιστικών επιστημών και των κριτικών ψηφιακών ανθρωπιστικών επιστημών∙ αυτά είναι ενσωματωμένα, όπως υποστηρίζει, σε παλιούς διχασμούς: επιστήμες vs ανθρωπιστικές επιστήμες, ψηφιακές vs μη ψηφιακές και αυθεντικές vs μη αυθεντικές. Μέσα από την ανάλυση προσωπικών περιπτώσεων χρήσης και τη διερεύνηση ποικίλων εφαρμοσμένων πλαισίων, όπως οι πρακτικές ψηφιακής κληρονομιάς, η ψηφιακή γλωσσική αδικία, ο κρίσιµος ψηφιακός αλφαβητισµός και η κρίσιµη ψηφιακή οπτικοποίηση, το βιβλίο δείχνει έναν τρίτο τρόπο: τη δηµιουργία γνώσης στα ψηφιακά.
Οι ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα των ψηφιακών τεχνολογιών και η σημαντικότατη διάχυσή τους σε όλα τα πεδία των ανθρωπιστικών και των κοινωνικών επιστημών αποτελεί αναμφίβολα μία από τις σπουδαιότερες μεταβολές που έλαβαν χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Τόσο σε επίπεδο μεθοδολογικών εργαλείων και πρακτικών, όσο και σε επίπεδο θεωρητικών -ερμηνευτικών και αναλυτικών- σχημάτων διαπιστώνεται η αξιοποίηση των νέων δυνατοτήτων που παρέχονται για τη συλλογή, την τεκμηρίωση, την αρχειοθέτηση, τη μελέτη, τη διαχείριση και την προβολή του ερευνητικού υλικού. Σε αυτό το πλαίσιο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του εθνογραφικού υλικού, καθώς η «ψηφιακή στροφή» φαίνεται να επηρέασε καθοριστικά -και σε όλα τα επίπεδα- όχι μόνο τον τρόπο της συγκέντρωσης και της μελέτης του αλλά και τις πρακτικές της προσπέλασης, της διάδοσης, της προσέγγισης και της αξιοποίησής του.
1. Carpenter Center, Richmond, Virginia. Color transparency by Carol M. Highsmith, [between 1980 and 2006]. Library of Congress Prints & Photographs Division. https://unsplash.com/photos/gIDMmhKARLk
Οι ψηφιακές τεχνολογίες μεταβάλλουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο οι επιστήμονες των παραστατικών τεχνών ερευνούν και διδάσκουν το θέατρο. Οι αλλαγές περιλαμβάνουν νέες μορφές τεκμηρίωσης, αρχεία, μεθόδους ανάλυσης, διδασκαλία και διάχυση των ερευνητικών αποτελεσμάτων. Επιπλέον, αλλάζει η ίδια η τέχνη του θεάτρου, προσφέροντας νέες μορφές εμπειρίας και συμμετοχής. Τρισδιάστατα σκηνικά με πλοήγηση σε πραγματικό χρόνο, στερεοσκοπικές προβολές και εικονικοί χαρακτήρες που διαδρούν με πραγματικούς ηθοποιούς, συνθέτουν το πάζλ των ψηφιακών πολυμέσων στο σύγχρονο θέατρο.
Το ίδρυμα Statue of Liberty – Ellis Island ιδρύθηκε το 1982 για να συγκεντρωθούν ιδιωτικά κεφάλαια με σκοπό να αποκατασταθεί και να συντηρηθεί το εμβληματικό άγαλμα της Ελευθερίας καθώς και οι εγκαταστάσεις στο νησί Ellis, της Νέας Υόρκης, κύρια πύλη εισόδου των μεταναστευτικών ρευμάτων στις ΗΠΑ, που αποτελεί και το ισχυρότερο σύμβολο της αμερικανικής μεταναστευτικής εμπειρίας από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Στο νησί λειτουργεί από το 1990 το Μουσείο Μετανάστευσης και παράλληλα έχουν αναπαλαιωθεί τα κυριότερα κτίρια. Το Μουσείο καλύπτει την μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες και πριν τη λειτουργεία του σταθμού ελέγχου στο νησί Ellis, με αφετηρία τα μέσα του 16ου αιώνα, περίοδο της αποικιοκρατίας, όταν ακόμη και ιθαγενείς κάτοικοι της Αμερικής, καθώς και Ευρωπαίοι μετανάστευσαν ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν τόπο εγκατάστασης παρά τη θέλησή τους. Καλύπτει επίσης την περίοδο μετανάστευσης στα μεταπολεμικά χρόνια, από τα μέσα του 20ού αιώνα και τις νέες προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι μετανάστες στον σύγχρονο κόσμο.
Vittorio Ballio Morpurgo, Ara Pacis, 1938 (photo: Indeciso42 CC BY-SA 4.0)
Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Οκταβιανός, ο επονομαζόμενος Αύγουστος, θεωρούσε την επιβολή της Pax Romana ως ένα από τα πιο σημαντικά του επιτεύγματα. Σε κείμενο που απαριθμεί τα πεπραγμένα του ‒Res Gestae Divi Augusti‒ το οποίο αναρτήθηκε σε επιγραφές στις μεγάλες πόλεις των επαρχιών (στο ναό του Αυγούστου στην Άγκυρα σώζεται το πληρέστερο αντίγραφο στα λατινικά και σε ελληνική μετάφραση) αναφέρεται: «[…] αφού έσβησα τη φωτιά των εμφυλίων πολέμων, εκπλήρωσα τις προσευχές των συμπολιτών μου […] αποδίδοντας τον έλεγχο στη Σύγκλητο και στον λαό της Ρώμης». Έτσι, το 9 π.Χ. εγκαινίασε με προτροπή της Συγκλήτου ‒πολιτικό σώμα υποταγμένο πλέον στην βούληση του Αυτοκράτορα ‒ τον Βωμό της σεβαστής ειρήνης (Ara Pacis Augustae). Ο βωμός είναι ενταγμένος σε περιτοίχισμα με ιστορημένα ανάγλυφα σε όλες του τις όψεις, στην ανώτερη ζώνη. Στην κατώτερη ζώνη έχει σκαλιστεί υπέροχος σχηματοποιημένος φυτικός και ζωικός διάκοσμος, αλληγορία της αφθονίας και της ευκαρπίας στον χρυσό αιώνα του Αυγούστου.
Η Ανοικτή Επιστήμη αποτελεί πλέον το κυρίαρχο μοντέλο διεξαγωγής και επικοινωνίας της έρευνας στο ψηφιακό περιβάλλον. Οι πυλώνες της Ανοικτής Επιστήμης θεμελιώνονται στην υποστήριξη συνεργατικών μεθόδων, την επιτάχυνση των ερευνητικών διαδικασιών, τη διάθεση ανοικτού περιεχομένου και δεδομένων, καθώς και την καλλιέργεια ψηφιακών δεξιοτήτων μεταξύ των ερευνητών και των πολιτών.
Η διάβαση του Σαγγάριου από γέφυρες που κατασκεύασε το Μηχανικό. Σκηνές από την καθημερινή ζωή στην Αθήνα του ‘30. Πλάνα από τους πανηγυρισμούς για την Απελευθέρωση της Αθήνας. Προφορικές μαρτυρίες προσφύγων για τη μικρασιατική καταστροφή. Επίκαιρα του 1960. Ο Γιάννης Μόραλης μιλά για το έργο του. Οπτικοακουστικά τεκμήρια διαφορετικά μεταξύ τους, τα οποία φωτίζουν την κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική ιστορία των περασμένων δεκαετιών. Μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας αρχειακό υλικό καταγεγραμμένο σε φυσικό μέσο παλαιών φορμάτ, όπως φιλμ 16mm, 35mm, βίντεο 1 και 2 ιντσών, στο οποίο μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση μόνο με τη χρήση του αντίστοιχου τεχνολογικού εξοπλισμού “ανάγνωσής” του, αποκτά μια νέα-ψηφιακή-ζωή και μας αποκαλύπτει την εικόνα —συχνά μόνο βωβή— του παρελθόντος. Τα οπτικοακουστικά αρχεία, σε μια ποικιλία φορμάτ, είδους και θεματολογίας, μπορούν να αποτελέσουν σημαντική πηγή έρευνας, δρώντας συμπληρωματικά με τις παραδοσιακές γραπτές πηγές, αλλά και λειτουργώντας ως αυτόνομες πηγές έρευνας.
