Dh t(r)ip της Παρασκευής_15 | Visualised Humanities 02: there is more to see…
Σύνολα δεδομένων από τον χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών οπτικοποιούνται με πρωτότυπους και πρωτοποριακούς τρόπους, αποδεικνύοντας ότι αυτή η διαδικασία και το αποτέλεσμά της μπορεί να ιδωθεί με διαφορετική ματιά, αποκτώντας εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον.
Το selfiecity, μια καινοτόμος εφαρμογή του εργαστηρίου Software Studies Initiative, αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα της δυναμικής ώθησης που η χρήση των νέων τεχνολογιών μπορεί να δώσει σε ένα ανθρωπολογικό project. Εξετάζοντας ένα δείγμα 3200 φωτογραφιών από 5 μητροπόλεις, το selfiecity παρουσιάζει με πρωτοποριακό τρόπο τα αποτελέσματα μιας έρευνας που θα ήταν αδύνατη χωρίς τη βοήθεια των ψηφιακών τεχνολογιών και μέσων, δίνοντας στους επισκέπτες τη δυνατότητα να αξιολογήσουν τις πραγματικές διαστάσεις του νέου διαδικτυακού trend, του selfie, αλλά και να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα σχετικά με τους τρόπους που οι πρωταγωνιστές του επιλέγουν να διαμορφώσουν το δημόσιο ψηφιακό τους προφιλ.
“Αν έχουμε μάθει πώς διαβάζουμε κείμενα, ήρθε μάλλον ο καιρός να μάθουμε πώς να μην τα διαβάζουμε”. Υιοθετώντας αυτή την οπτική, ο Franco Moretti σε συνεργασία με τον Matthew Jockers ίδρυσε το 2010 το Stanford Literary Lab. Αυτό που συνδέει τα εντυπωσιακά projects του εργαστηρίου είναι η χρήση ψηφιακών ποσοτικών μεθόδων, αφαιρετικών μοντέλων, η επεξεργασία κι ανάλυση μεγάλου όγκου (κειμενικών) δεδομένων: μέσα από την πρακτική της απομακρυσμένης ανάγνωσης (distant reading) και τη χρήση διαγράμματων, χαρτών και δέντρων, προτείνεται ένα νέο μοντέλο ανάγνωσης και ανάλυσης για την παγκόσμια λογοτεχνία (world literature) και τη λογοτεχνική ιστορία.
H οπτικοποίηση δεδομένων εκτός από φορέα μηνυμάτων μπορεί να αποτελεί ταυτόχρονα και τέχνη. Μία εγκατάσταση που αποτελεί αμάλγαμα πληροφορίας, τέχνης, επιστήμης και design είναι το “Bio City Map of 11”, όπως παρουσιάστηκε στο Visualized conference στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για μία αποτύπωση του πληθυσμού της γης σε 25 πόλεις το 2110, όταν αναμένεται να ανέλθει στα 11 δισεκατομμύρια, με τρόπο που δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ταυτόχρονα και έργο τέχνης. Φυσικά δεν υπάρχουν όρια στο ποια μορφή τέχνης μπορεί να οπτικοποιηθεί. Νέες τάσεις στην οπτική απόδοση της μουσικής απεικονίζουν σε ένα συνεχές video animation κάθε νότα και κάθε μουσικό όργανο που ακούγεται με απόλυτη ακρίβεια. Το νέο άμπλουμ των George & Jonathan’s διατίθεται σε αυτή τη μορφή ανοίγοντας νέους δρόμους στους τρόπους που αισθανόμαστε τη μουσική.
Η ομάδα DARIAH-ATTIKH της Ακαδημίας Αθηνών