Οι ψηφιακές ανθρωπιστικές σπουδές έχουν διπλή υπόσταση. Η μία αφορά τον προβληματισμό και την έρευνα γύρω από την ανάπτυξη μεθόδων και τεχνολογιών και η άλλη αφορά την ίδια την εφαρμογή αυτών των μεθόδων και τεχνολογιών στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Και ενώ αμφότερες οι υποστάσεις εδράζονται στις επιστημονικές αρχές της αξιοπιστίας, της εντιμότητας, του σεβασμού και της λογοδοσίας, παρουσιάζουν ουσιαστικές διαφορές ως προς τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν το υποκείμενο της ερευνητικής διαδικασίας: Για την πρώτη, υποκείμενο είναι ο φορέας του επιστημονικού περιεχομένου. Αντίθετα, στη δεύτερη περίπτωση οι ανθρωπιστικές επιστήμες γενικότερα (όπως και οι κοινωνικές), το βασικό επιστημονικό πεδίο για την κατανόηση του παρελθόντος, υποκείμενο είναι το ίδιο το γνωστικό περιεχόμενο της επιστήμης. Οι επιστήμες αυτές διέπονται από την ερμηνευτική προσέγγιση, μία προσέγγιση με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ένα από τα οποία είναι ότι οι επιστήμες αυτές προσφέρονται για τη διατύπωση ανοικτών, ερευνητικών ερωτημάτων. Τέτοιου είδους ερωτήματα προσδιορίζονται από το εκάστοτε κοινωνικό, πολιτισμικό και αξιακό περιβάλλον και δεν είναι ιδεολογικά ουδέτερα.