Ανήκω στη γενιά που, όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι προσωπικοί υπολογιστές, εγώ τελείωνα τη διδακτορική μου διατριβή. Στα χρόνια που διαμορφωνόταν η ερευνητική μου πρακτική, η νέα τεχνολογία απουσίαζε εντελώς από τις σπουδές μου. Τα αντίγραφα για την ιστορική μου έρευνα ήταν χειρόγραφες ή δακτυλόγραφες σημειώσεις και φωτοτυπίες και αποδελτιώσεις σε χειρόγραφες καρτέλες που ταξινομούσα επιμελώς με λέξεις κλειδιά, πρακτική που μου δίδαξε όχι κάποιος καθηγητής στο πανεπιστήμιο, αλλά η φιλόλογός μου στη Δ’ Γυμνασίου. Και όμως, πάντα με ενδιέφερε όχι μόνο πώς λειτουργούσε η κοινωνία στο παρελθόν, αλλά και πώς κατασκευάζονται και πώς λειτουργούν τα πράγματα γύρω μου. Όταν χαλάει μια συσκευή, πρώτα επιχειρώ να τη φτιάξω μόνη μου και μόνο μετά, σε περίπτωση αποτυχίας, την πηγαίνω στον μάστορα ηττημένη και ντροπιασμένη. Αυτή η γοητευτική πειθαρχία της κατασκευής και της λειτουργίας είναι και η αφετηρία της ενασχόλησής μου με την εφαρμογή της ψηφιακής τεχνολογίας στον χώρο της ιστορικής έρευνας. Δεν έχει κίνητρο το ενδιαφέρον μου για την πληροφορική, αλλά για τη χρήση της στην έρευνα του παρελθόντος. Και «εμβαθύνω» μόνο όσο (νομίζω ότι) μου χρειάζεται για να καταλάβω πώς δουλεύει το εργαλείο που άλλοι έχουν φτιάξει για τις ανάγκες μου. Περισσότερο με ενδιαφέρει η ευθύνη μου να το χρησιμοποιήσω όσο πιο αποδοτικά γίνεται. Η ελπίδα μου είναι να μπορώ να εξηγώ στον πληροφορικό τις δικές μου απαιτήσεις, ώστε να με βοηθήσει να τις υλοποιήσω. Είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Την έζησα σε δύο φάσεις της σταδιοδρομίας μου, και ως ερευνήτρια και, για ένα διάστημα, διευθύντρια του Κέντρου Ερεύνης της Ιστορίας του Νεωτέρου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών, και ως συντονίστρια του DARIAH-GR/ΔΥΑΣ, της ελληνικής ερευνητικής υποδομής για τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις τέχνες. Είναι ένα στοίχημα που, από το 2017, συνεχίζουν άλλοι.