Η εφαρμογή ψηφιακών μεθόδων και η ανάπτυξη αντίστοιχων εργαλείων αποτελεί μια νέα πρόκληση για τους ερευνητές της Επιστήμης του Θεάτρου και των Παραστατικών Τεχνών. Το αποτύπωμά της στη θεατρολογική έρευνα έχει ήδη αρχίσει να γίνεται ορατό, ακολουθώντας τη ραγδαία ανάπτυξη της διεπιστημονικής περιοχής που τείνει να καθιερωθεί με τον όρο «Ψηφιακές Ανθρωπιστικές Επιστήμες» (Digital Humanities).
Το θέατρο και οι παραστατικές τέχνες μπορούν να αποτελέσουν μάλιστα προνομιακό πεδίο εφαρμογής των ψηφιακών ερευνητικών μεθόδων, καθώς οι ίδιες εγγενείς δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Θεατρολογία λόγω της ιδιοσυστασίας του αντικειμένου της (το εφήμερο της παράστασης/παραστασιακού γεγονότος, η σημασία της ζωντανής παρουσίασής του, το πολυαισθητηριακό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, η ανάγκη ύπαρξης κοινού που χαρακτηρίζουν το θεατρικό γεγονός), προσδιορίζουν και την ψηφιακή μεθοδολογία: Αυτή περιλαμβάνει και πραγματεύεται όχι μόνο κείμενα αλλά πολυεπίπεδες λεκτικές συσσωρεύσεις, εικόνες, ήχο, βίντεο, κοινωνικά δίκτυα και άλλες μορφές που δημιουργούνται μέσω συνεργατικών δικτύων εξειδικευμένων επιστημόνων και διαδίδονται σε κοινά που διαδρούν μαζί τους σε πραγματικό χρόνο.