Τον τελευταίο καιρό, και με αφορμή την πανδημία της ασθένειας COVID-19, οι επιδημίες του παρελθόντος έχουν επανέλθει στον δημόσιο λόγο. Άρθρα και αναλύσεις για τον λοιμό της Αθήνας τον 5ο αιώνα π.Χ., τη λεγόμενη «πανώλη του Ιουστινιανού» τον 6ο αιώνα μ.Χ., τον «Μαύρο Θάνατο» του 14ου αιώνα και την ισπανική γρίπη που ακολούθησε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δημοσιεύονται στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, παρουσιάζονται σε τηλεοπτικές συζητήσεις και αναζητούνται στον παγκόσμιο ιστό από όλο και περισσότερους ανθρώπους προκειμένου να κατανοήσουν ένα παρόν επισφάλειας και διακινδύνευσης. Η επιστροφή αυτή, ή μάλλον η ανάκληση, αποκαλύπτει την ασύμμετρη σχέση ιστορίας και μνήμης. O Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, π.χ., έχει εκτοπίσει ολοκληρωτικά στη συλλογική μνήμη την επιδημία της ισπανικής γρίπης, αν και τα θύματα της δεύτερης ήταν πιθανότατα περισσότερα από εκείνα του πολέμου. Όπως σχολιάζει ένας αναγνώστης σε ένα άρθρο της ιστορικού Nancy Bristow, «οι πολιτισμικές μας μνήμες είναι γεμάτες με ιστορίες, διηγήσεις και μύθους για τις μάχες, αλλά δεν περιέχουν απολύτως τίποτα για την επιδημία. Είναι σαν ο πόλεμος, με όλη του τη δόξα, να είναι πολύ πιο σημαντικός για το είδος μας από την ασθένεια».